ما دو مسافر بودیم ، یکی از شرق و دیگری از غرب ...

ما دو مسافر بودیم ، من از مشرق مقدس می آمدم و او از مغرب سرد ... 

او بار شراب داشت و من ، به جست و جوی شراب آمده بودم !

او شراب فروش بود و من، مشتری  مسلم کالای او بـــودم ... 

و هردو به یک شهر می رفتیم  و هردو به یک میهمان سرای 

به راستی که ما برای هم بودیم و برای هم آمده بودیم ... 

************

شبانگاه چون خستگی راه دراز با خفتن نیمروز تمام شد هردو به چایخانه رفتیم ،  

نشستیم و به هم نگریستیم و دانستیم که هر دو بیگانه ای در آن شهریم و نا آشنای با همه کس...

او را خواندم که با من چای بنوشد و از شهر و دیار خویش با من سخن بگوید...

نشستیم و چای نوشیدیم و او قصه ها گفت و از من قصه ها شنید ..

و چون بازار سخن گرم شد، پرسیدم : به چه کار آمده ای و چرا به دیاری غریب سفر کرده ای؟

و او، شرمگین از شراب فروش بودن خویش گفت : هفت بار پوست روباه با خود آورده ام !

و من، شاید شرمگین از مشتری شراب بودن در برابر او، که کالایی گرانبها با خود آورده بود

گفتم : فیروزه ی مشرقی به بازار آورده ام ...!

و باز گفتیم و باز شنیدیم تا پاسی از آن تیره شب گذشت ومن، دلتنگ از نیرنگ به بستر خویش

رفتم و خواب به دیدگانم نیامد تا به گاه سحر... 

************

روز دیگر من سراسر شهر را گشتم و از هزار کس شراب خواستم !

و دانستم که در آن دیار هیچ کس شراب نمی فروشد و هیچ کس مشتری شراب نیست ...! 

به هنگام شب، خسته بازگشتم و در چایخانه نشستم ، سر در میان دو دست گرفتم و گریستم ... 

بیگانه مغربی باز آمد، دلگیر و سر به زیر و در دیدگان هم حدیث رفته را باز خواندیم ..

چای خوردیم و هیچ نگفتیم و خویشتن خويش را در حجاب تیره ی تزویر پنهان کردیم ...

************

ما دو مسافر بودیم ، یکی از شرق و دیگری از غرب

ما دو مسافر بودیم که گفتنی های خویش نگفتیم و اندوهی گران به بار آوردیم !

من به مشرق مقدس بازگشتم و او، شاید با بار شراب خود سرگردان شهرهای غریب شد..

به راستی که ما برای هم آمده بودیم، و ندانستیم ...

از کتاب آرش در قلمرو تردید، اثر نادر ابراهیمی